ویترین افکار من

منتظر بودم فیلم مستند کروبی پخش شود تا تحلیل خودم را از فیلم های مستند کاندیداها بنویسم.

فیلم احمدی نژاد:

از لحاظ حرفه ای فیلم قوی بود. ولی استفاده از عواطف و احساسات در آن تو ذوق می زد. احمدی نژاد همان حرف های 4 سال پیش را می زد. اما این بار به نظرم به خاطر اینکه احمدی نژاد در موضع قدرت است و مردم عملکرد چهار ساله اش را تجربه کرده بودند آن تاثیر 4 سال پیش را نداشت هر چند که باز هم بر روی جامعه هدفی که احمدی نژاد هدف گرفته است،تاثیرگذاری بالایی داشت.

فیلم موسوی:

مجیدی را به شدت دوست دارم. آدم منصف و سالمی است. اینکه قبول کرده در این عرصه وارد شود و برای میرحسین فیلم بسازد خودش نشان دهنده علامت هایی است. اما من از مجیدی انتظار بیشتری داشتم. از لحاظ تکنیکی جا برای کار بیشتر داشت. شاید هم قبل از پخش خاطرات فاتح باعث شده بود توقع امان از فیلم بالا برود. مجیدی به درستی تلاش کرده بود در این فیلم نشان بدهد که میرحسین هم پایگاه مذهبی خوبی دارد. همچنین استفاده خوب از رنگ باعث شده بود حس امید را در بیننده تقویت کند. حس ملی گرایی را هم خیلی بولد کرده بود.

فیلم رضایی:

شاید در میان فیلم ها کمترین سوء استفاده را از عواطف و احساسات کرده بود. صداهای خیلی متناسبی روی فیلم نبود. صدای اصلی بیشتر به فیلم های راز بقا می خورد. یکی از بامزه ترین صحنه ها، صحنه جلسه دفاعیه محسن رضایی بود.

فیلم کروبی:

به نظرم ضعیف ترین فیلم در میان فیلم ها بود. از افخمی بعید بود. برخی جاهای فیلم نفرت آمیز بود. افراد زیادی را می شناسم که با دیدن فیلم رایشان به سمت موسوی تغییر کرده است. صحنه های گریه کرباسچی واقعا مصنوعی و ناراحت کننده بود. تمام تلاش فیلم جذب آرای خاموش بود.