با اینکه به شدت مخالف احساسی کردن فضای انتخابات و ساختن موج های زودگذر و کم عمق هستم ( کاری که شگرد مشارکتی ها و سازمان مجاهدین است)  و از برخی از اقدامات طرفداران موسوی ( نوار سبز، تجمع در هنگام ثبت نام، استفاده ابزاری از شعائر مذهبی ) حالم به هم می خورد (البته برخی از این اقدامات مختص طرفداران موسوی نبوده و در ایام انتخابات طرفداران همه کاندیداها از آن ها سوء استفاده می کنند) اما تصمیم گرفتم دلایل سابجکتیو و شخصی ام را در حمایت از موسوی بنویسم. طبعا این دلایل نقش اصلی در تصمیم گیری من ندارد و شاید تنها کمتر از پنج درصد موثر باشد:

موسوی حس نوستالژیک دهه 60 را برایم یادآوری می کند. هر چند برای برخی ها دهه 60 یادآور ایام جالبی نیست ولی آنچه منظور من است صداقت، سادگی، خلوص، پاکی، صفا، صمیمت مردم در آن دهه است. دقیقا همان حسی که با دیدن فیلم های مستند جنگی مثل روایت فتح پیدا می کنید. انگار موسوی هم از همان جنس است.

اصالت در چهره اش موج می زند. چهره دوست داشتنی دارد و برداشتم این است که صداقت و پاکی از چهره اش می بارد. در میان کاندیداها کاریزمای بیشتری دارد. البته احمدی نژاد هم میان طرفدارانش کاریزمای خوبی دارد.

از حرف زدنش خوشم می آید، با شعار و صدای سوت و کف جوگیر نمی شود. آدم آرام و متینی است. به نظرم کاملا خودش است و اصلا از حرکاتش عوامفریبی احساس نمی کنم.

استقلال فکری جالبی دارد. خودش را دربست در اختیار هیچ حزب و جریانی قرار نداده است. در عین اینکه اصولگرایی خودش را دارد اما با همه مظاهر تمدن غرب مخالف نیست و به نظرم با اینکه سن نسبتا بالایی دارد ذهنش کانالیزه نیست.

در کل در میان کاندیداها از همه باشخصیت تر است، هنرمند است و دغدغه هنرمندان را می داند.......